Tak, stawać się małym, jeszcze bardziej małym, możliwie jak najmniejszym: oto cała tajemnica życia mistycznego.

Idąc małą drogą za świętą Teresą, idziemy drogą pokory. Jezus wiele mówił Marcelowi właśnie o pokorze: Słowa,
które do ciebie kieruję, są zrozumiałe jedynie dla dusz ubogich i pokornych, i tylko słowa dziecięce, płynące z serca rozpalonego miłością, są w stanie Mnie poruszyć. Tak, Van, jesteś pierwszym maleńkim kwiatem Wietnamu. Jesteś bardzo słaby. Nigdy dotąd
nie widziałem duszy tak słabej, ale nie przejmuj się tym. Kochaj tylko, a Ja zajmę się resztą.

Człowiek pokorny nie dręczy się w nieszczęściu; również nie jest bezczelny, gdy go się nie chwali lub mu nie gratuluje.
Raduje się wszystkim, co przychodzi mu z woli Boga.

Pokora polega więc na poznaniu samego siebie. Pokora jest prawdą… Człowiek pokorny pociąga współczucie Boga i zmusza Go,
by tak powiedzieć, do uniżania się aż do jego słabości.