Siostra Genowefa doświadczyła wszystkich ograniczeń i upokorzeń starości. Pisała o swoich ostatnich latach: Moje noce są często okropne, a moje dni pełne pracy. Jedna sprawa goni drugą. Wszystko o wraz z tysiącem drobnych nędz starości jest mi ciężarem,
który podejmuję często z uśmiechem, ale i westchnieniem. Nie chciałabym, by to dobry Bóg słyszał. A jednak patrzę na wszystkie moje niedoskonałości jako na skarby i wzywam je, by zjawiły się na moim sądzie, bo one wszystkie są moją siłą. Ponieważ je odżałowuję
i upokarzam się za nie szczerze, sądzę, że ściągnę na mnie litość dobrego Boga, a gdy On się lituje, okazuje miłosierdzie.