24 lutego 1946 roku siostra Genowefa obchodziła swoją 50 rocznicę profesji. Patrząc wstecz na swoje życie, pisze: Z tak wielu wspomnień owianych chwałą nie chcę zachować nic prócz własnej nędzy. Jeśli rozmyślam nad tym, gdzie jestem, przekonuję się,
że nie postąpiłam ku górze, ale zeszłam w dół… I cieszę się zdumiewającym pokojem, chociaż przeżywam nic. Mimo moich niedoskonałości, za które żałuję odczuwam głębokie szczęście na myśl, że miłosierdzie dobrego Boga jest cenniejsze ponad wszelkie życie. <Życiem> nazywam doskonałość, posiadanie cnót, pociechy duchowe, a <śmiercią> stan, w którym jestem w tej ziemi pustynnej bez drogi i bez wody, stan, który mi jednak nie przeszkadza zbliżyć się do Boga z ufnością, jak gdybym była doskonała, bo wiem i czuję, że <Jego Miłosierdzie jest wyższe ponad wszelkie życie.>