Św. Jan Ewangelista wiąże dar Ducha przekazany przez Chrystusa na krzyżu z wodą, która wypływa z Jego boku. Czyniąc to, w sposób milczący stosuje do Chrystusa majestatyczną wizję proroka Ezechiela, w której woda wypływa ze świątyni, wzbudzając życie wzdłuż swego biegu, a po dotarciu do Morza Martwego zmienia je w morze tętniące życiem. Duch jest rzeką wody życia, lśniącą jak kryształ, wypływającą z tronu Boga i Baranka. Duch Święty jest zatem wodą wypływającą ze Zbawiciela i przemieniającą rozległą pustynię ludzkiego życia (o. Raniero Cantalmessa)

Także bp. Ryś komentując wizję proroka Ezechiela, mówi o Duchu, że najwłaściwszym [dla Niego] obrazem jest rzeka. Już się nie da chodzić i ta woda cię poniesie. Duch jest jak rzeka. To jest fascynujące. Wypiliście kiedyś rzekę? Samemu się nie wypije rzeki.
Bóg wyprowadza wodę ze skały, aby się lud napił, a nie jeden człowiek. Jest nam udzielany Duch przeobficie w Kościele,
we wspólnocie.

Rzeką więc jest Duch Święty, i to rzeką olbrzymią, o rwącym prądzie (…). Jeśli rzeka wylewa, przekroczywszy poziom wałów,
o ileż bardziej Duch, który przewyższa każde stworzenie. (św. Ambroży)