Wiatr

 Nagle dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wichru, i napełnił cały dom, w którym przebywali (Dz 2,2)

Wiatr wieje tam gdzie chce, i szum jego słyszysz, lecz nie wiesz skąd przychodzi i dokąd podąża. Tak jest z każdym, który narodził się z Ducha. (J 3,8)

Z katechez o Duchu Świętym św. Jana Pawła II możemy dowiedzieć się więcej o symbolu wiatru, który odgrywa główną rolę w wydarzeniu Pięćdziesiątnicy: Działanie Ducha Świętego, które sprawia narodziny z Ducha, jest porównane do podmuchu wiatru. Analogia zastosowana przez Jezusa podkreśla całkowitą spontaniczność i bezinteresowność  tego działania, poprzez które ludzie otrzymują udział w życiu Bożym. Symbol wiatru ukazuje w szczególny sposób ów nadprzyrodzony dynamizm, dzięki któremu sam Bóg przybliża się do ludzi, aby ich wewnętrznie przekształcić, uświęcić i w pewnym sensie – mówiąc językiem Ojców Kościoła – wynieść do Bóstwa.

Duchu Święty, ogarnij nas Swoim Tchnieniem, napełnij nasze wewnętrzne domy, które są Twoją świątynią. Wiej Wietrze, wiej!