Jak grosik.

Leonia naśladując Teresę, fundamentem swojej drogi i zmagań uczyniła pokorę, o którą też prosiła często recytując
Litanię o pokorę. Po rekolekcjach zapisuje słowa, wkładając je w usta Jezusa:

Dziecko, póki jest bardzo małe, nie ma wcale własnej woli, wszystko uważa za dobre, niczym się nie gorszy. Naśladuj je lub raczej wzoruj się na Mnie. Patrz na mnie bez przerwy w Moim świętym dziecięctwie, wtedy przez twoje najmniejsze czyny sprawisz, że będę się uśmiechał, ponieważ wszystkie będą na sobie nosić podwójna pieczęć miłości i pokory. I jeszcze: „Oto jestem więc w pełni na mojej drodze: maleństwo nie przestanie podnosić swej stópki… Chcę być, jestem tak mała, tak bardzo mała, że Jezus czuje się zmuszony zatrzymać mnie  w swoich ramionach.

W czasie wojny i zamętu, gdy porównywała się z duszami silnymi i zdolnymi do większych poświęceń, napisała że one wywołują zazdrość takiej zmokłej kury jak ja; to mnie upokarza, ale to dobrze wiedzieć, że jestem tylko małym nic, i zadowolić się tym,
że jestem jak grosik wrzucony do wspólnej sakiewki.