Klasztor jest miejscem profetycznym,

w którym stworzenie staje się chwałą Boga,

a przykazanie miłości konkretnie przeżywanej

staje się ideałem współżycia między ludźmi,

oraz gdzie człowiek bez trudności i przeszkód szuka Boga

stając się odniesieniem dla innych, nosząc ich w swym sercu

i pomagając im w poszukiwaniu Boga.

Klauzura nie izoluje dusz, lecz przeciwnie, stawia je w sercu Kościoła.

 

 

Powołanie kontemplacyjne nie jest próbą uwolnienia się od odpowiedzialności ludzkiej i chrześcijańskiej. Przeciwnie, jest sposobem przeżywania wiary: szukaniem Oblicza Boga, słuchaniem i wypełnianiem Jego Słowa, oddaniem się na służbę bliźnim. Przyzwoleniem, po prostu, aby ewangeliczna wiara ujawniła całą zdolność do nawracania się, kochania, zaufania, oddania.

 

Żyjąc we wspólnocie, w zamkniętej przestrzeni klauzury, w samotności i milczeniu, które są koniecznym warunkiem modlitwy kontemplacyjnej, „pragniemy stać się źródłem radości dla Kościoła i ludzi, jakby potężnym głosem przenikającym do Serca Bożego i wyzwalającym obfitość dóbr dla całego Ludu Bożego”.

 

Powołaniem i obowiązkiem karmelitanki jest modlitwa w Kościele i z Kościołem, jest on bowiem wspólnotą modlitwy pobudzaną przez Ducha Świętego, by z Jezusem i w Jezusie uwielbiała Ojca „w Duchu i prawdzie.

 

„Święta Matka Teresa od poczatku Reformy wybrała samotność klauzury jako wyraz i sposób naśladowania Chrystusa według rad ewangelicznych w pierwotnym powołaniu kontemplacyjnym Karmelu, aby toczyć duchowy bój o chwałę Pana dla dobra Jego Kościoła.” (konst. 107)

Jako Karmelitanki Bose zobowiązane jesteśmy do zachowywania klauzury papieskiej, co praktycznie oznacza, że nie opuszczamy terenu klasztoru i ogrodu zamkniętego klauzurą z wyjątkiem sytuacji przewidzianych przez prawo. Podobie, nikt nie może wejść na teren klauzury.