Gnieźnieński Karmel wywodzi się ze wspólnoty w Tryszczynie k/Bydgoszczy, która na prośbę Ks. Prymasa Józefa Glempa podjęła się budowy klasztoru na ofiarowanym na ten cel terenie, dzięki hojności licznych dobrodziejów z Polski i zagranicy. 30 czerwca 1995 roku grupa 9 sióstr rozpoczęła życie w nowym klasztorze.

Święta Rodzina z Nazaretu: Jezus, Maryja i Józef są szczególnymi Patronami naszego gnieźnieńskiego Karmelu,
a tajemnica Ich wspólnoty jest dla nas wezwaniem i ożywia naszą modlitwę w intencji rodzin.

Miłość, aby była piękna musi być zaszczepiona w sercach ludzkich przez Ducha Świętego. Tak właśnie jest, gdy chodzi o Jezusa, Maryję i Józefa. Piękna miłość, opiewana w Pieśni nad Pieśniami, stała się ich udziałem na samym progu Nowego Przymierza.

Nasza wspólnota zakonna wyrasta z duchowych źródeł monastycyzmu wschodniego, żyjemy Regułą pierwotną mnichów z Góry Karmel w Palestynie, która w tradycji biblijnej jest związana z postacią proroka Eliasza. Jak oni, oddane szczególnej miłości
i czci Matki Bożej jesteśmy cząstką karmelitańskiej rodziny zakonnej.

Św. Teresa od Jezusa, odpowiadając na szczególne potrzeby Kościoła, rozdartego w swej jedności w okresie Reformacji,
odkryła na nowo całe bogactwo charyzmatu karmelitańskiego, odnowiła Zakon i wyznaczyła apostolski cel modlitwie
i kontemplacyjnemu życiu karmelitanek bosych.

Modlitwa przenika całe życie, aby chodzić w obecności żyjącego Boga, nieustannie poszukując zjednoczenia z Nim
w wierze, nadziei i miłości.

„Wpatrując się w czcigodne postacie dawnych Ojców, zwłaszcza proroka Eliasza jako swego inspiratora, Zakon żywiej uświadamia sobie swe powołanie kontemplacyjne nastawione całkowicie na słuchanie Słowa Bożego i na poszukiwanie największego skarbu, drogocennej perły Królestwa Bożego, w wielkiej samotności i całkowitym oderwaniu od świata.” (konst. 2)

Karmelitanki bose prowadzą życie kontemplacyjno-eklezjalne, w harmonii między samotnością i milczeniem a komunią siostrzaną, w małej rodzinie, której najwyższą normą życia jest wzajemna miłość.

Św. Teresa ograniczyła liczbę sióstr do 21, aby możliwe było tworzenie głębokich więzi i życie w przyjaźni: „Tutaj wszystkie powinny być z sobą w przyjaźni, wszystkie powinny na równi siebie miłować, wszystkie wzajemnie siebie cenić i wzajemnie się wspomagać.” (D 4,7)

Pisze również o życiu wspólnotowym: „Wielkie to nieszczęście dla duszy być pozostawioną samej sobie wśród tylu niebezpieczeństw. Z tego powodu radziłabym każdemu, kto się oddaje modlitwie wewnętrznej, aby zwłaszcza z początku starał się o przyjaźń
i towarzystwo z takimi, którzy podobnież ćwiczą się w rozmyślaniu. Jest to rzecz w największym stopniu pożyteczna, choćby tylko dlatego, że wtedy jeden drugiego modlitwą swoją wspomaga.” (Ż 7, 20)

W sposób szczególny jest nam bliska św. Teresa od Dzieciątka Jezus i światło „małej drogi duchowego dziecięctwa”.
Teresa w ukryciu Karmelu przeżywała wielką przygodę chrześcijańskiego doświadczenia i przypomniała, że to właśnie w słabości człowieka Bóg dokonuje swoich cudów.

„Aby kochać Jezusa, to im jesteśmy słabsi, tym bardziej jesteśmy gotowi na działanie tej Miłości, co pochłania i przemienia. Jakkolwiek daleko byśmy były, Jezus sam po nas przyjdzie, przemieni nas w płomień miłości. Jezus nie domaga się wielkich czynów, nie potrzebuje naszych dzieł, lecz jedynie miłości. Jest spragniony miłości.”

Święci Teresa od Jezusa, Jan od Krzyża, Teresa od Dzieciątka Jezus i inni święci Karmelu, dzieląc się swoim doświadczeniem
na temat modlitwy, nieustannie nas inspirują i umacniają w wędrówce na szczyt góry, którą jest Chrystus.