Przeżywając swoje długie życie w szkole swojej świętej siostry, zbudowała je na fundamencie pokory i ufności. Pisała: Pokora była mi zawsze cnotą ulubioną, przyjaciółką moją, doradczynią i nieustannie prosiłam Boga, by mi jej udzielił. Nie pokory przygaszonej, która zbliża się do przygnębienia, ale ufnej, tej, co się wspiera na kimś lepszym od siebie. Jednej rzeczy pragnę, by dobry Bóg miał litość nade mną, a litować się można tylko nad tym, kto jest w stanie pożałowania godnym.