Po śmierci Chrystusa ziemia pogrąża się w milczeniu, a w Wielką Sobotę, kiedy «Król zasnął, a Bóg w ludzkim ciele wzbudził tych, którzy spali od wieków» rozlega się na nowo głos Boga, przepełniony miłością do rodzaju ludzkiego.

Jezus Chrystus «zstąpił do piekieł». Co te słowa oznaczają? Oznaczają, że Bóg stał się człowiekiem tak dalece, że pogrążył się w ostatecznej i absolutnej samotności człowieka, tam gdzie nie dociera żaden promień miłości, gdzie opuszczenie jest całkowite i nie ma znikąd pociechy – «do piekieł». Jezus Chrystus, przebywając w śmierci, przekroczył bramę tej ostatecznej samotności, by również nas przez nią przeprowadzić. Każdy z nas doznał nieraz przerażającego poczucia opuszczenia, z tego to właśnie powodu śmierć napawa nas takim strachem, jak w dzieciństwie boimy się być sami
w ciemności i jedynie obecność kogoś, kto nas kocha, może nas uspokoić. To właśnie zdarzyło się w Wielką Sobotę –
w królestwie śmierci rozległ się głos Boga. Zdarzyła się rzecz nie do pomyślenia, Miłość przeniknęła «do piekieł»,
nawet w najgłębszym mroku absolutnej ludzkiej samotności możemy usłyszeć głos, który nas wzywa,
i znaleźć wyciągniętą dłoń, która nas z niego wyprowadza. Istota ludzka żyje dlatego, że jest kochana i może kochać. Jeżeli miłość przeniknęła nawet do przestrzeni śmierci, to znaczy, że i tam dotarło życie. W godzinie ostatecznej samotności nigdy nie będziemy sami: «Passio Christi. Passio hominis».

W mroki i milczenie Wielkiej Soboty przenika światło i radosny śpiew liturgii Wigilii Paschalnej. Kościół śpiewa pieśń dziękczynienia ocalonych. Znajduje się na wodach historii pełnej śmierci, a jednak jest zmartwychwstały. Śpiewając chwyta ręki Pana, który utrzymuje go nad wodą. 

Zbawcza dłoń Pana podtrzymuje także nas i dlatego już teraz możemy śpiewać pieśń ocalonych, nową pieśń zmartwychwstałych: Alleluja! Amen.

(fragmenty homilii Benedykta XVI)

Zapraszamy do Adoracji Pana Jezusa w naszej kaplicy przez cały dzień do godz. 20.³⁰, a o godz. 21⁰⁰ na Wigilię Paschalną.